Meer dan dertig jaar geleden raakte ik invalide door een motorongeval. Sindsdien is mijn rechterarm grotendeels onbruikbaar en ervaar ik dagelijks hevige zenuwpijn. Door deze omstandigheden ben ik niet langer werkzaam in het bedrijfsleven. Na een lange periode van stilstand ben ik op zoek gegaan naar vrijwilligerswerk. Dat bleek in mijn situatie echter niet eenvoudig. Vrijwilligerswerk is vaak niet vrijblijvend, terwijl mijn inzetbaarheid vanwege de onvoorspelbare pijnklachten moeilijk te garanderen is.

Wat wél helpt tegen de zenuwpijn, is een stabiel en zonnig klimaat. Vrijwilligerswerk in de wintermaanden is daardoor lastig te realiseren, en in de zomer verlang ik ernaar om een periode zonder pijn te kunnen genieten. Ondanks een lange zoektocht heb ik helaas niets kunnen vinden dat bij mijn mogelijkheden aansluit.

Tijdens een zware winterperiode met veel pijn zei ik tegen mijn vrouw dat ik dringend behoefte had aan zon, warmte en rust. Niet te ver vliegen, weinig tijdsverschil, en bovenal: zonnige warmte. Zo viel de keuze op Gambia.

Tijdens deze vakantie werd het schrijnende contrast tussen de luxe resorts en het achterland al snel duidelijk. Op nog geen kilometer van de kustlijn zagen we armoede, onverharde wegen met diepe kuilen en open riolen. Via strandverkoopsters, taxichauffeurs en medewerkers van het resort kwamen we in contact met de lokale bevolking: warme, gastvrije en levenslustige mensen.

We ontmoetten velen die baat zouden hebben bij hulp in de vorm van kleding, zeep, tandpasta, maandverband, speelgoed en andere basisbehoeften. Deze bijzondere reis bracht me op het idee om een eigen stichting op te richten om deze mensen te ondersteunen. Doordat het mijn eigen stichting is, kan ik mijn inzet volledig afstemmen op wat ik aankan, zonder me daarbij bezwaard te voelen.