Welkom op de ARMomARMGambia Blog

Ontdek de verhalen, inzichten en ervaringen van ARMomARMGambia. Blijf op de hoogte van onze missie en impact.

 

 

 

 

 

Dit is Aisha, een vrouw die jarenlang kleurrijke Gambiaanse doeken verkocht aan toeristen op het strand. Ze stuurde mij deze foto, genomen zeven jaar geleden, toen ze net met dit werk begon. Op de foto staat ze samen met haar toen drie maanden oude dochtertje Fatima.

Aisha is moeder van vijf kinderen. Toen Fatima slechts een week oud was, werd ze door haar man verlaten en stond ze er plotseling alleen voor. Ondanks deze moeilijke omstandigheden slaagde ze erin het hoofd boven water te houden door strandverkoop. Hoewel deze vorm van handel jarenlang werd gedoogd, is daar sinds februari 2025 verandering in gekomen: de autoriteiten handhaven nu actief, waardoor Aisha zonder werk en zonder inkomen is komen te zitten.

Haar moeilijke levensloop begon al vroeg. Ze verloor haar vader toen ze vier jaar oud was, en door geldgebrek kon ze haar school niet afmaken. Toch heb ik Aisha leren kennen als een opgewekte en bijzonder intelligente vrouw. We hebben regelmatig contact, en onlangs zijn de eerste dozen met hulpgoederen naar haar verzonden. Deze zijn inmiddels onderweg naar de haven van Gambia.

Aisha droomt ervan een eigen winkel te openen. Daarom heb ik met haar de volgende afspraak gemaakt: gebruik wat je zelf nodig hebt van de hulpgoederen, geef wat je kunt aan de armen in je omgeving, en verkoop wat overblijft aan de meer welgestelde bevolking. Op die manier kan ze hopelijk stap voor stap haar eigen winkel opbouwen.

Door het gebrek aan adequate gezondheidszorg ligt de levensverwachting in Gambia vaak onder de 55 jaar. Veel van onze contacten verliezen op jonge leeftijd al een of beide ouders; het komt helaas regelmatig voor dat een ouder overlijdt terwijl de kinderen nog geen tien jaar oud zijn.
Dit kleine jongetje heeft beide ouders verloren en wordt opgevoed door een vrouw die op school verantwoordelijk is voor de voedselvoorziening (de vrouw in de gele jurk met een baby op haar rug). Financieel brengt dit extra uitdagingen met zich mee, maar de onderlinge zorg en betrokkenheid binnen de gemeenschap zijn sterk.

Terwijl ik door een wijk liep, ontmoette ik een vrouw die me vertelde dat de eigenaar haar uit het huis wilde zetten. Op de terugweg kwam ik haar opnieuw tegen. Ze was naar de markt geweest en ontdekte bij terugkomst dat de eigenaar al haar spullen buiten had gezet. Voorlopig verblijft ze bij familie totdat ze een andere woonruimte vindt. Huurbescherming, zoals we die in Nederland kennen, bestaat hier niet.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Terwijl ik ontspannen op het strand van het resort lig, genietend van de zon en een drankje, valt mijn oog op een jonge man met een handicap. Hij draagt een rugzak en houdt een schrift vast. Zijn manier van lopen is moeizaam, en ook zijn armen bewegen anders dan normaal. Ik registreer het, maar besteed er verder geen aandacht aan.
De volgende dag zie ik hem opnieuw. Dit keer besluit ik op hem af te stappen. Hij laat me de tekst in zijn schrift lezen. Het wordt me al snel duidelijk: hij is lichamelijk gehandicapt en heeft moeite met praten, maar mentaal is hij volledig in orde. Hij droomt ervan te studeren, maar is volledig afhankelijk van anderen.
Ik vraag hem even te wachten en kijk om me heen. Het strand is gevuld met Nederlandse toeristen die cocktails drinken en hem geen blik waardig keuren. Opzettelijk iets te luid roep ik naar mijn vrouw en vraag haar mijn portemonnee te geven, terwijl ik zeg dat ik de jongeman graag wat geld wil geven—en dat ik daar echt geen drankje minder om zal drinken.
Dankbaar neemt hij het bescheiden bedrag aan en bedankt me. Tot mijn ‘verrassing’ volgen enkele andere toeristen mijn voorbeeld. Met een voldane blik vertrekt de jongeman naar huis. Hij verstond misschien niet precies wat ik riep, maar hij begreep wél dat ik anderen aanspoorde om hem te helpen.
Op zijn terugweg werpt hij me een vriendelijke glimlach en een knikje toe. Ik voel een brok in mijn keel en mijn ogen worden vochtig. Mijn dag kan niet meer stuk.